Bojankiewicz Ryszard Franciszek - polski, katolicki.

 

Jego syn Ryszard pisze:

 

"Boyankievich mieszkał w Zamoźniczcu - mieście na Lubelszczyźnie.

Jego ojciec uciekł z domu i wyjechał z Zamoća do Chabarowska w 1912 roku w wieku 18 lat (krewni żyli w Chabarowsku, córki Mikołaja Bajenkiewicza).

Aby zarobić na życie i podróż do Rosji, musiał pracować po drodze - nad brzegiem Dniepru i Wołgi, w cegielni itp. Ale wojna 1914 r. Znalazła go w Carycynie (Wołgograd). Wrócił do Polski i zaciągnął się do Legii Polskiej w oddziałach królewskich. To jest jego zdjęcie - młody człowiek w mundurze z szablą (1915)

 

Mój ojciec był ochotnikiem i służył w 1 eskadrze, a następnie awansował na sierżanta, aw 1915 r. Został wysłany do Akademii Wojskowej Michajłowskij w Kijowie. Następnie - chorąży w 22 pułku strzelców turkiestańskich. W 1917 r. Zgłosił się na ochotnika do "batalionu śmierci" i służył na froncie rumuńskim, otrzymał Order św. Stanisława na atak bagnetem.

 

Po rewolucji bolszewickiej wszyscy Polacy udali się do 2. Korpusu Wojskowego, z którego powstał polski korpus pod dowództwem generała

Józefy Hallery.

Po bitwie pod Kanewem, ojciec następnego dnia (12 maja 1918 r.), Wraz z generałem Haller'em, uciekł z niewoli niemieckiej, a przez Kijów i Moskwę dostał się do Murmańska w lipcu 1918 r., Gdzie w tym czasie stały części polskiej armii. "

​

Pomoc:

Bitwa pod Kanewem - bitwa II Korpusu żołnierzy polskich i niemieckich, mająca na celu rozbrojenie go.

15 lutego 1918, aby zaprotestować przeciwko postanowień traktatu brzeskiego, dwie brygady Legionów Polskich, wraz z innymi polskimi oddziałami przedarł froncie austriacko-rosyjskiej w Taraszcza i połączyli siły polskie w Rosji. Tak więc II Korpus Polski powstał na Wschodzie. Obecność polskich jednostek na Ukrainie była postrzegana przez Niemcy jako naruszenie warunków traktatu brzeskiego.

6 maja 1918 r. Generał Siergiej wysłał ultimatum do dowództwa korpusów poddających się broni w ciągu trzech godzin. W odpowiedzi korpus rozpoczął przygotowania do obrony, co było zupełnym zaskoczeniem dla Niemców. Nie spodziewali się oporu ze strony Polaków.

​

O godzinie 11.30 Niemcy wycofali ultimatum, stwierdzając, że było to nieporozumienie, a jednocześnie zaczęło otaczać Kaneva.

W nocy z 10 na 11 maja 1918 r. Siły niemieckie o przewadze liczebnej zaatakowały lokalizację polskich żołnierzy w regionie Kanev bez ostrzeżeń.

 

Po jednodniowej bitwie i wyczerpaniu zapasów amunicji II Korpus Polski został zmuszony do złożenia broni. Straty niemieckie wyniosły 1500 zabitych i rannych, straty polskie nie przekroczyły 1000. Niemcy zachowali warunki kapitulacji. Więźniowie byli rozbrajani, łupieni i wysyłani do obozów. Zatrzymano 3000 żołnierzy i 250 oficerów.

 

Wielu jednak, łącznie z generałem Hallerem, udało się uciec i uniknąć aresztowania.

 

W październiku 1918 r. Ryszard został wysłany z Murmańska do Polski jako tajny kurier ubrany w cywilne ubrania, jak białoruski chłop, co tłumaczyło jego silny polski akcent, którym posługiwał się po rosyjsku.

Musiał przejść przez Moskwę i Kijów, gdzie tajne instytucje POW (Polska Organizacja Wojskowa) pracowały i nawiązywały kontakty między nimi a Polską.

​

Pomoc:

Po rewolucji 1917 r. I do listopada-grudnia 1918 r. W Moskwie był jeniec, którego komendantem był Bronisław Nakoniecznikow-Klukowski (polski polityk, przywódca walki o niepodległość, lekarz, wojewoda, minister, działacz sportowy).

W Kijowie, na początku niemieckiej okupacji po traktacie brzeskim, komendantem był 22-letni Leopold Lis-Kula. Zastąpił go Stefan Bieniecki

(w drugim R. R. zastępca Polissy). Ich zadaniem było wykonywanie komunikacji i tajnych misji POW. Na przykład w 1918 r. Kijów odwiedził misję złożoną z następujących członków: dr Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego, Andrzej Strug i Tadeusz Schaetzel. Moskwa od czasu do czasu była odwiedzana przez jednego tajnego kuriera.

​

Zadanie zostało zakończone, a Ryszard przybył do Warszawy do marszałka Piłsudskiego 18 listopada 1918 r.

Później ponownie wysłano go do Kijowa i Charkowa. W Moskwie został aresztowany na stacji Aleksandrowskiej, ale uciekł.

W 1919 r. Został wysłany do szkoły oficerskiej oficerów polskich w Przemyślu jako instruktor, a następnie wysłany do Warszawy, w zespole przygotowującym do Olimpiady w Paryżu, ale grupa została wysłana na front we Lwowie.

W 1920 r., Podczas polskiej wojny z ukraińskimi nacjonalistami na froncie północnym, walczył w pułku kawalerii, walcząc z Kozakami Hetmana Guya. Po nocnym ataku eskadry kozackiej na wieś, Ryszard z 4 żołnierzami, ścigając ich, schwytał siedmiu Kozaków i ich konie. Za ten wyczyn otrzymał Ryszard Order Orderu Wojskowego (polski order wojskowy przyznany za wybitne zasługi wojskowe), a te 7 szabel z Kozaków było w jego domu do czasu wojny w 1939 roku.

 

W 1922 r. Ryszard podał się do dymisji, ale po pół roku wrócił, ale w lotnictwie.

 

Po wojnie spotkał się z byłą żoną swojego kapitana, Ludmiłą Elsner (Jelenkowskaja), aw lutym 1924 roku wesele odbyło się w katolickiej katedrze we Włocławku. W 1928 r. Urodził się syn Ryszarda Tadysława.

​

Pomoc:

 

12 maja 1926 r. Piłsudski rozpoczął marsz na Warszawę z Rembertowa. Spektakl znakomitego spiskowca został znakomicie przygotowany. Żadna z sił rządowych z prowincji nie mogła przenieść się do stolicy. Trzy dni wojny domowej, "tak okrutne jak każde inne", kosztujące 1300 ofiar, zakończyły się zwycięstwem dla pilastrów.

Piłsudski stał się nieograniczonym dyktatorem.

​

Podczas puczu Piłsudskiego w maju 1926 r. Ryszard służył w 4. Pułku Lotniczym w Toruniu. Rozkaz poleciał do Warszawy na rozmowę, żeby zrozumieć, co się tam dzieje. Lotnictwo w Toruniu było po stronie prezydenta Wojciechowskiego i przeciwko Józefowi Piłsudskiemu. Samolot Ryszarda został zestrzelony przez wojska Piłsudskiego i wzięty do niewoli. Zraniony samolot z uszkodzonym silnikiem został zmuszony do wylądowania na lotnisku Mokotów w Warszawie. Część lotniska zajęły wojska prezydenta, po części wojska Piłsudskiego. Razem z mechanikiem Ryszard naprawił samolot, a dwa dni później był w stanie podnieść samolot, strzelając do niego z karabinów maszynowych po obu stronach!

 

Jego syn Ryszard pisze:

 

"Ale mojemu ojcu udało się powrócić do Torunia, gdzie wszyscy myśleli, że nie żyje, bo inny samolot został zestrzelony i spalony, a pogłoska rozniosła się, że to on, mama przeżyła kilka ciężkich dni." Dowódca 4. pułku i wielu Strona prezydenta została zwolniona z wojska, ale jego ojciec nie został zwolniony, ponieważ wykonał rozkaz i dobrze wykonał rozkaz, a pomógł mu adiutant Piłsudski, który zgłosił, kto co zrobił podczas przewrotu (Piłsudski wygrał) decydując, czy pozostać w armii, czy nie, był pewien pułkownik Wende Ten Wende pochodził z domu Bajenkiewiczówny - siostry mojego dziadka Jana Kazimierza.

Nigdy się nie spotkali, ale oczywiście wiedział, kim jest mój ojciec.

​

Ojciec był instruktorem w szkole lotnictwa pod kierunkiem lotnictwa, najpierw w Grudziądzu, a następnie w Dęmblinie ("szkolne orły") do 1935 r ..

Deblin był doskonałą szkołą pokazową, był odwiedzany przez misje z różnych krajów, podobnie jak misja sowiecka.

 

W 1938 r. Był zastępcą dowódcy 6. Pułku Lotniczego we Lwowie, a następnie w Ministerstwie Lotnictwa w Warszawie, inspektorem budowy lotnisk "polowych" na wypadek wojny.

 

Wiosną 1939 r. Odwiedziliśmy Maryę Obolenską (Danilevskaya), która wraz z mężem, księciem Borysem Fedorowiczem i córką Tatianką, mieszkała pod Pińskiem w majątku kolegi Borysa ze Straży pułku Preobrażeńskiego. Rodzice szukali miejsca na ewakuację mnie i mojej matki na wypadek wojny z Niemcami.

Czy Maryla pięknie grała mandolinę? na gitarze, a ona i Tatiana śpiewały pięknie polskie piosenki, zarówno polskie, jak i rosyjskie ...

Śpiew Maryli i Tatiany został nagrany w polskim radiu, a kilka dni przed wojną ich program w Radiu Warszawa był nadawany w całym kraju.

​

Zarówno jego ojciec, jak i Borys i jego kolega śpiewali, choć nie tak pięknie, różne piosenki - Rosjanie, żołnierze, w tym ten, w którym jest zwrotka "wszyscy wyrośliśmy z ludzi, dzieci pracującej rodziny!", Chociaż Boris i jego kolega byli "z rodziny pracy", Ojciec zaśpiewał tę pieśń w 1917 r., kiedy służył w Batalionie Śmierci na froncie w Rumunii (wielu Polaków służyło w tym Batalionie, który wraz z nim opuścił 22 pułk strzelecki Turkiestanu. i wnuki polskich zesłańców w 1831 i 1863 roku

Powiedzieli mojemu ojcu, jak dobrze żyją na Syberii i powiedzieli im, by nie oszukiwali swoich głów, a po wojnie wybrali się z nimi na Syberię, gdzie "żyli, nie umierają", pełne taniego jedzenia, tanich domów, polowań na zwierzynę itd.)

 

Mój ojciec był inspektorem lotnisk terenowych i pod koniec sierpnia 1939 roku zabrał mnie ze sobą, a moja matka została w Warszawie. Odwiedziliśmy różne lotniska w okolicach Nowogródka, a 31 sierpnia byliśmy w Puszczy Białowieskiej, był tu pułk artylerii.

 

Niemcy zaatakowali Polskę 1 września, ale mój ojciec nic mi nie powiedział. Wróciliśmy do Warszawy, a mama powiedziała mi, że wojna się zaczęła.

W Warszawie byliśmy przed 6 lub 7 września, kiedy mój ojciec otrzymał rozkaz ewakuowania niedobitków ministerstwa na południe, tj. do Lwowa. Rząd uciekł z Warszawy. Mój ojciec wziął 7 Mercedes-Benz, który w 1940 roku pojawił się w reprezentacji Mercedes-Benz w Warszawie i ewakuował usługi ministerstwa.

Zabrał nas ze sobą, jechaliśmy z Warszawy, a droga była zupełnie pusta, bo Niemcy już byli blisko, a droga wzdłuż lewego brzegu Wisły była wypełniona uchodźcami.

Zostawił nas w Zamorzu z bratem Bolesławem i jego córką Sławki. Mama dała 40 galonów gazu ...

Później były internowane różne miasta - Tulcea, Babadag, Calimenesti. Mój ojciec uciekł z obozu, spotkaliśmy go w Bukareszcie i razem pojechaliśmy do Francji, gdzie była polska armia i rząd na uchodźstwie. Mój ojciec nadal służył w administracji Ministerstwa, najpierw w Paryżu, potem w Angers.

Moja szkoła została ewakuowana do Biarritz w maju 1940 r., Kiedy Niemcy udali się na południe. Tam też przyszła moja matka, a potem pojawił się mój ojciec, gdy Francja skapitulowała przed Niemcami.

Polskie siły powietrzne i wojska, którzy nie mogli być ewakuowana do Anglii, otrzymała zamówienie od rządu RP we Francji, torują sobie drogę do Szwajcarii lub Hiszpanii, aby uniknąć Niemców ...

W Saint-Jean-du-Luz, na południe od Biarritz, prawie na granicy z Hiszpanią, czekały dwa polskie okręty, m / s Sobieski i m / s Batory, które zajęły

21 polskich pułków w czerwcu 1940 r. Razem z wojskiem zabrali polskich cywilów, a także żołnierzy francuskich, którzy nie poddali się Niemcom.